كن

كن : تورکجه فارسجا - قشقایی

(1)
(ف) ميله يا چوب مدرّج كه جهت پيمانه كردن شير و مايعات ديگر به كار برند. (از ريشة مصدر «كندن» فارسي؛ به اين دليل كه اين نوع چوب را با كندن پوست و روية آن مدرّج مي‌كنند.) كنه (kәnә)
درجه، اندازه، علامت. كنه‌تون (kәnәtun) = كنه‌تي (kәnәti) = كنه‌تين (kәnәtin)
(از كنه (درجه) + تون = دوْن (لباس اندام، بدنه) = كنه‌تون) كرچك، نام گياهي كه معمولاً تا 2 متر ارتفاع دارد. (پوست ساقه‌هاي اين گياه مدرّج است.) كنه‌له‌مك (kәnәlәmәk)
اندازه گرفتن، نشانه و علامت زدن